klasy 0-III szkoły podstawowej

Pakiet na temat filmu Smok i muzyka

(Password: kinonauci)

Anna Kołodziejczak

Informacja o filmie

Tytuł: Smok i muzyka (Le dragon et la musique)
Gatunek: animacja 2D
Reżyseria: Camille Müller
Scenariusz: Camille Müller
Muzyka: Thierry Epiney
Dźwięk: Thomas Gassmann
Produkcja: Studio GDS, Schwizgebel/Szwajcaria 2015
Premiera: 13 kwietnia 2016 (świat)

Treść filmu

Dziewczynka z zamku bardzo lubi muzykę i poprzez grę wyraża swoje emocje. Jej pasję muzyczną podziela mieszkający w pobliskim lesie smok. W opozycji do tej dwójki znajduje się Król, który nie znosi radosnych i osobistych melodii. Dlatego też podejmuje walkę z muzykami przy pomocy swojej gwardii przybocznej, która okazuje się także orkiestrą grającą „uporządkowane” wojskowe marsze. Kto lub co zwycięży w tym starciu?

Ten krótkometrażowy, animowany film to prosta, ale mocno nasycona treściami edukacyjnymi opowieść o sile, jaką dysponuje muzyka, o właściwej jej mocy zaprzyjaźniania ze sobą istot, tworzenia relacji wzajemnego zrozumienia i zachowania dzięki niej własnej tożsamości. Smok i muzyka to film całkowicie pozbawiony dialogów, ale z powodzeniem zastępują je dźwięki lub melodie, tworzące zrozumiały dla wszystkich język.

Możliwości wykorzystania filmu w edukacji „do filmu” i „przez film”

Przez film w zakresie:

rozwijanie umiejętności rozpoznawania, rozumienia i nazywania emocji oraz uczuć własnych i innych osób;
rozpoznawania przypisanej człowiekowi potrzeby tworzenia relacji i nazywania wartości;
podnoszenia świadomości przeżywanych emocji i umiejętności panowania nad nimi oraz wyrażania ich w sposób umożliwiający współdziałanie w grupie czy adaptację w nowej grupie;
oceniania postępowania innych ludzi, odwoływania się w ocenie do przyjętych zasad i wartości.

Do filmu w zakresie:

identyfikacji elementów ścieżki dźwiękowej filmu (dialogi lub ich brak, efekty dźwiękowe, dźwięki uzupełniające, muzyka, cisza);
poznawania i nazywania funkcji muzyki filmowej, w tym ujawniającej przeżycia psychiczne i stany emocjonalne postaci, a także stanowiącej komentarz do oglądanej sytuacji;
wyodrębniania i nazywania planów filmowych oraz określanie ich funkcji;
śledzenia rozwoju akcji filmu oraz środków, za pomocą których jest budowana;
sposobów prezentowania w filmie miejsca akcji oraz usytuowania postaci w przestrzeni i w relacji do siebie;
sposobów charakteryzowania bohaterów w filmie.

Tematyka proponowanych ćwiczeń

Niniejszy pakiet przybliża – w uproszczonej formie – zagadnienia związane ze sposobami prezentowania miejsca akcji filmu i relacji przestrzennych zachodzących pomiędzy poszczególnymi elementami, co jest kluczowe dla prawidłowego zrozumienia treści przekazu. Jest tutaj mowa o tym, w jakich planach zazwyczaj pokazuje się początek danej sceny, jaki wpływ na jej czytelność mają zasady zachowania osi kontaktu postaci i ich kierunku ruchu. Ważne będzie odtwarzanie przebiegu akcji, a także charakteryzowanie bohaterów poprzez rekwizyty, kostium, towarzyszącą im muzykę.

Cztery zaproponowane w tym pakiecie ćwiczenia uzupełniają się merytorycznie. Mogą być wykorzystywane pojedynczo lub stanowić ciąg zadań wykonywanych podczas lekcji. Ćwiczeniem wprowadzającym w podejmowaną problematykę jest 1., pozostałe mogą być realizowane w dowolnej kolejności. Cykl zajęć z dziećmi na temat filmu Smok i muzyka dobrze byłoby poprzedzić obejrzeniem całego filmu. Zajmie to tylko nieco ponad 8 min.

Ćwiczenie 1.:

Zapowiedz dzieciom, że za chwilę przeprowadzicie wspólnie eksperyment, ujawniający pewne mechanizmy ludzkiego postrzegania.
W tym celu podziel uczestników zajęć na grupy około 5-osobowe. Jedna grupa (nazwiemy ją X) wychodzi z sali, reszta pozostaje
w pomieszczeniu, bawiąc się lub ucząc jak dotychczas. Członkowie grupy X, wchodząc kolejno do klasy, mają zapamiętać, jaki wycinek rzeczywistości widzą najpierw, a na czym koncentrują się potem. Po tym, jak wszystkie grupy przeprowadzą eksperyment, poproś dzieci, aby opowiedziały o swoich spostrzeżeniach. Kierunkuj ich tok myślenia. Aby ćwiczenie stało się bardziej „filmowe”, możesz skorzystać
z szablonu ramki dostępnego na tej samej platformie w zakładce Filmowe ABECADŁO, Ramka do wydruku. Uczniowie mogą wyciąć ramkę samodzielnie i, wchodząc do sali, patrzeć przez nią jak przez obiektyw kamery. Ramka ta będzie stanowiła także ramę kadru.
Zazwyczaj pierwsze spojrzenie będzie miało charakter „omiatający” całą salę, do której wchodzimy, a potem nasza uwaga skupi się
na poszczególnych jej wycinkach – tam, gdzie znajdują się postacie, gdzie jest ruch, kolor, wyraźniejszy dźwięk, charakterystyczne przedmioty.
To pierwsze spojrzenie na całość nowej dla nas przestrzeni ma swój odpowiednik w filmie w postaci ujęcia ustanawiającego.
Takie ujęcie pokazuje dane miejsce zwykle w planie ogólnym lub totalnym, co umożliwia nam lokalizację poszczególnych jego elementów w przestrzeni oraz ustalenie relacji pomiędzy nimi. Potem nasze widzenie podsuwa nam już poszczególne wycinki tej przestrzeni.
Dzieje się to w planach bliższych, widzimy wtedy np. rozmawiające postacie, na których skupiamy naszą uwagę i dostrzegamy więcej szczegółów, ale z ujęcia ustanawiającego wiemy, gdzie się one znajdują.
Podsumuj eksperyment, mówiąc o pierwszym spojrzeniu na całą znajdującą się przed nami przestrzeń (plan ogólny) i o drugim,
które wybiera z niej już tylko interesujący nas obiekt (np. w planie pełnym czy amerykańskim, potem nawet w zbliżeniu lub detalu).
Zapowiedz uczestnikom zajęć, że za chwilę obejrzą fragment filmu Smok i muzyka. Poproś, aby dzieci skupiły się na tym, gdzie (po której stronie, prawej czy lewej) znajduje się warowny zamek, a po której las. Jaka jest ich relacja przestrzenna? (Co jest powyżej, a co poniżej)

(Password: kinonauci)

Poproś dzieci o samodzielne lub całą klasą (na tablicy interaktywnej) wykonanie poniższej układanki puzzle. Ma ona za zadanie zweryfikować stopień dekodowania przez dzieci relacji zachodzących pomiędzy obiektami w przestrzeni filmu.

Ćwiczenie 2.:

Do czy od? W którą stronę udaje się bohater lub bohaterowie filmu?

To ćwiczenie ma na celu związanie kierunku ruchu bohatera lub bohaterów w filmowej przestrzeni z miejscem, w którym rozgrywa się akcja naszego filmu.
Poproś uczestników zajęć, żeby obejrzeli wskazany fragment filmowy.

(Password: kinonauci)

Następnie, aby przypomniały sobie, jakim ujęciem rozpoczyna się film Smok i muzyka, odtwarzając poniższy plik.

(Password: kinonauci)

W planie dalekim widzimy zamek na wzgórzu, a poniżej las, kamera przybliża się stopniowo do budynku zamku (transfokacja).

Poproś dzieci, aby na stop-klatce (zatrzymany obraz) wskazały, gdzie znajduje się zamek, gdzie las, słońce i nazwali te kierunki (prawo i lewo, góra i dół, powyżej, poniżej, w środku).

Poproś dzieci o samodzielne wykonanie poniższego ćwiczenia. Zadaniem uczestników będzie wskazanie 2 typów obrazów (kadrów) – tych, na których bohaterowie poruszają w kierunku do kogoś i tych, gdzie ruch następuje od kogoś.

Ćwiczenie 3.:

Obraz po obrazie, wydarzenie po wydarzeniu – budujemy filmową opowieść

Poprzez to ćwiczenie możesz pokazać dzieciom w prosty sposób, jak twórcy filmowi budują swoje opowieści oraz jakie schematy ludzkiego postrzegania do tego wykorzystują. Dzięki temu widzowie są w stanie prawidłowo odczytać prezentowaną na ekranie historię.
Poproś dzieci o obejrzenie następującego fragmentu filmu:

(Password: kinonauci)

Omów z nimi obrazy (narracyjne ruchy kamery, chodzi o takie początkowe ujęcia, które prezentują daną przestrzeń – 1. ujęcie, w którym stopniowo przybliżamy się do zamku, 2. ujęcie – częściowa panorama pionowa pokazująca mury zamku od góry do dołu) i wydarzenia (ruchy kamery akcyjne, kiedy kamera podąża za akcją, czyli zazwyczaj za poruszającym się bohaterem), które miały miejsce w filmie, przedstawiając je w takiej kolejności, jak widzisz je na ekranie.
Zaproponuj dzieciom wspólne (lub indywidualne) wykonanie poniższego ćwiczenia, chodzi o umieszczenie nazw kolejnych wydarzeń/obrazów na osi czasu.

Poproś dzieci, aby wykonały kolejne zadanie, układając konkretne kadry pochodzące z filmu w takiej kolejności, by opowiedzieć tę historię obrazami pochodzącymi z filmu. Jeśli byłby z tym kłopot, zaproponuj ponowne obejrzenie fragmentu filmowego.
Zwróć uwagę dzieci, że najpierw powinien się pojawić obraz (kadr), który osadzi naszą historię w konkretnej rzeczywistości, w konkretnym miejscu, a następnie taki, który zawęzi tę rzeczywistość do widoku zamku, a potem do postaci jego mieszkańców. Na końcu powinien się także pojawić obraz ponownie lokalizujący – związany z miejscem zamieszkania smoka.

Ćwiczenie 4.:

Co charakteryzuje bohatera filmowego?

To ćwiczenie ma na celu wprowadzenie pojęć ze słowniczka filmowego dotyczących rodzajów bohaterów. Posłuży także zastanowieniu nad tym, w jaki sposób rozpoznajemy, kim są bohaterowie filmu, jakie cechy posiadają, jakie postawy prezentują.
Wprowadź krótko termin bohater filmu.
Bohater to postać występująca w świecie przedstawionym w filmie, na której działaniach opiera się konstrukcja całej filmowej opowieści, skupia uwagę widza i jego emocjonalne zaangażowanie. Czyny i słowa bohatera powodują rozwój akcji filmu. Bohatera dookreślany jest m.in. przez strój, rekwizyt, mimikę, gestykulację, towarzyszącą mu muzykę, światło, zabiegi narracyjne. Wyróżnia się bohatera pozytywnego, którego cechy powszechnie uznawane są za właściwe, dobre, godne naśladowania. Jego przeciwieństwem jest bohater negatywny, którego poznajemy po próbach szkodzenia i niweczenia działań bohatera pozytywnego. Konflikt między bohaterem pozytywnym a negatywnym często stanowi o dynamice rozwoju akcji filmowej. Główny bohater to centralna postać w filmie. Bohater to nie zawsze człowiek, może to być np. smok. Niekiedy mamy do czynienia w kinie z bohaterem zbiorowym, czyli grupą postaci traktowaną pod jakimś względem jako jedność – tak jak członkowie orkiestry lub gwardia przyboczna króla (na podstawie Akademia Polskiego Filmu, hasło: bohater).
Poproś uczestników zajęć o dopasowanie do siebie nazw postaci (bohater zbiorowy, bohater negatywny, bohater pozytywny, główna bohaterka) i elementów scenografii (rekwizyt i kostium) do znaczników zamieszczonych na zdjęciu orkiestry wykonującej finałowy utwór w filmie. Proponuję zrobić to w aplikacji:

Zaproponuj dzieciom samodzielne wykonanie ćwiczenia, w którym połączą w pary bohaterów filmu i pasujące do nich rekwizyty (przedmioty znajdujące się w filmowym świecie).

Przeprowadź dyskusję o tym, czego dowiadujemy się o bohaterach dzięki przypisanym im rekwizytom, strojom, wyglądowi postaci.

Zaprezentuj trzy fragmenty ścieżki dźwiękowej filmu.
a)Mp3 Smok i muzyka audio (muzyka Dziewczynki)
b) Mp3 Smok i muzyka audio (marsza królewskiego gra Dziewczynka)
c) Mp3 Smok i muzyka audio (marsz królewski2)
Te fragmenty ścieżki dźwiękowej filmu związane są z Dziewczynką, z Królem, a także ze Smokiem, uzupełniają charakterystykę tych postaci.
Zadaj pytania: kto gra poszczególne tematy muzyczne? Jaką muzykę lubi każdy z bohaterów? Jak te upodobania muzyczne dookreślają bohaterów? O jakich ich cechach informują? W jakiej relacji do siebie ustawiają trójkę bohaterów? (kto kogo lubi, kto kogo nie lubi; kto kogo rozumie, kto kogo nie rozumie).

Pakiet na temat filmu Latawiec

(Password: kinonauci)

Małgorzata Bazan, Maciej Dowgiel

Informacja o filmie

Tytuł: Latawiec (oryginalny Pouštět draka, The Kite)
Rodzaj/ gatunek: animacja
Reżyseria, scenariusz: Martin Smatana
Zdjęcia: Ondrej Nedved
Muzyka: Aliaksandr Yasinski
Produkcja: Czechy/Słowacja/Polska, 2019

Treść filmu

Latawiec w reż. Martina Smatany to przepiękna wizualnie i poruszająca emocjonalnie historia miłości wnuczka i dziadka. Miłości, która jest silniejsza niż śmierć. Fabuła filmu jest prosta, jednak pod względem estetyki, metaforycznego konceptu Latawiec to majstersztyk, który zaspokoi gusta także i starszej publiczności. Zmiany pór roku obserwowane w przyrodzie splatają się z opowieścią o dorastaniu i przemijaniu człowieka, a także o pamiętaniu o tych osobach, których już z nami nie ma.

Możliwości wykorzystania filmu w edukacji „do filmu” i „przez film”

Pomimo że film Latawiec dotyka bardzo trudnego tematu śmierci najbliższej osoby, czyni to w sposób delikatny, przystosowany do możliwości percepcyjnych widza, można powiedzieć optymistyczny. Znakomitym pomysłem jest wprowadzenie tej animacji do edukacji w kontekście książki Cudowna wyspa dziadka (Benji Devies, wyd. Znak Emotikon, 2018 lub 2021), w której problematyka śmierci obrazowana jest przez pryzmat dziecięcej fantazji. Zarówno w Latawcu jak i w Cudownej wyspie dziadka śmierć nie oznacza końca, a jest jedynie trudnym momentem przejścia, po którym ponowne spotkania możliwe są dzięki wyobraźni małych bohaterów. Oba teksty kultury – jeden operujący słowem, drugi obrazem – można zaliczyć do baśni i oba mogą być pomocne w oswajaniu najmłodszych z tym, co przecież nieuniknione. Ten wychowawczy aspekt filmu można uzupełnić rozmową na temat środków filmowego wyrazu oddziałujących na emocje widzów i opowiadających o emocjach postaci.

Świat przedstawiony Latawca jest umowny i uproszczony, a więc na schematyczności opiera się sposób jego obrazowania. To zaś związane jest ze zmianami perspektywy widzenia, co uwypukla punkt widzenia dziecięcego bohatera. Często obserwujemy ów świat tak, jak na obrazku przedstawiłoby go dziecko stawiające pierwsze kroki w świecie sztuk plastycznych. Pomocny w rozmowach na ten temat może okazać się przygotowany przez nas quiz, który znajdziecie w zakładce Gdzie stoi kamera. Przed przystąpieniem do niego wyjaśnić najmłodszym należy, czym jest perspektywa żabia i ptasia. Podpowiedzi na pozostałe pytania udzieli dziecięca intuicja.

Trzynastominutowy Latawiec pozwala wprowadzić dzieci do świata animacji zupełnie innej niż ta znana im z produkcji Disneya czy innych popularnych filmów, wokół których budowane są komercyjne systemy rozrywkowe. Bohaterowie i scenografia wykonane są patchworkowo – z różnych tkanin i kolorowych kartonów. Warto zwrócić na to uwagę najmłodszych, a obserwacje uzupełnić ćwiczeniami z zakładki Animacja. Być może staną się inspiracją do wspólnej pracy, której owocem będzie własny animowany film z wykorzystaniem różnorodnych materiałów.

W zakładce Dźwięki w filmie znajdują się dwa ćwiczenia, które uzmysłowią młodym widzom, jak ważne (oprócz muzyki) jest to, co słyszymy w filmie. Dźwięki bowiem, szczególnie dobrze wkomponowane i podkreślone, mogą przecież wprowadzać w określony nastrój. Tutaj także świetnym przewodnikiem będzie dziecięca intuicja, która, jeżeli nie wyjaśni, dlaczego skrzypiące drzwi i silny wiatr budzą niepokój, to przynajmniej podpowie, że nie jest to raczej przyjemne uczucie. Zagrajcie wspólnie w dźwiękowe memory i przeanalizujcie krótki, acz bogaty w dźwięki, fragment filmu.

Ćwiczenie 1.:

Filmowe emocje
Obejrzyj film Latawiec wraz z dziećmi.
Zainicjuj rozmowę z dziećmi na temat środków filmowego wyrazu oddziałujących na emocje widzów i pokazujących emocje postaci. Możesz zadać pytania: Co powoduje, że film nas wzrusza? Co powoduje, że film nas śmieszy? Skąd wiesz, że bohater jest smutny? Skąd wiesz, że bohater jest wesoły? Odbiorcy rozpoznają emocje filmowych postaci nie tylko za sprawą utrzymanych w określonej stylistyce i kolorystyce obrazów, ale także je „słyszą” dzięki znakomitej akordeonowej muzyce. Pretekstem do wspólnej refleksji mogą być ćwiczenia odnoszące się właśnie do filmowych emocji. Znajdziesz je w zakładkach Uczucia widza i Muzyka w filmie.

Ćwiczenie 2.:

Gdzie stoi kamera?
Świat przedstawiony Latawca jest umowny i uproszczony jak widzenie rzeczywistości przez dziecięcego bohatera albo jak na rysunku dziecka. Przyjęcie takiej perspektywy opowiadania w filmie wiąże się z zastosowaniem konkretnych środków wyrazu. Pomocny w rozmowach na ten temat z uczniami może okazać się quiz, który znajdziesz w zakładce Gdzie stoi kamera. Przed przystąpieniem do niego wyjaśnij dzieciom, czym jest perspektywa żabia i ptasia.

Ćwiczenie 3.:

Animacja
Latawiec pozwala wprowadzić dzieci do świata animacji zupełniej innej niż ta znana im z produkcji Disneya czy innych popularnych filmów. Bohaterowie i scenografia wykonane są patchworkowo – z różnych tkanin i kolorowych kartonów. Zwróć na to uwagę swoich uczniów, a ich własne obserwacje uzupełnij ćwiczeniami z zakładki Animacja.

Ćwiczenie 4.:

Dźwięki w filmie
W zakładce Dźwięki w filmie znajdują się dwa ćwiczenia, które uzmysłowią młodym widzom, jak ważne jest to, co słyszymy w filmie. Dźwięki bowiem, szczególnie dobrze wkomponowane i podkreślone, mogą przecież wprowadzać w określony nastrój. Zagrajcie wspólnie w dźwiękowe memory i przeanalizujcie krótki, acz bogaty w różne dźwięki, fragment filmu.

Pakiet na temat filmu Len

(Password: kinonauci)

Jolanta Wróblewska

Informacja o filmie

Tytuł: Len
Rodzaj/gatunek: animacja
Reżyseria, scenariusz: Joanna Jasińska-Koronkiewicz, Frances Osterfelt
Projekty plastyczne: Joanna Jasińska-Koronkiewicz
Muzyka: Michał Makulski
Produkcja: Telewizyjne Studio Filmów Animowanych, Polska 2005

Nagrody

Nagroda Publiczności 11 Ogólnopolskiego Festiwalu Autorskich Filmów Animowanych w Krakowie OFAFA 2005.

Treść filmu

Głównym bohaterem filmu jest len. Pewnego dnia zostaje zasiany na polu, wzrasta, rozkwita i dojrzewa. Wyrwany z korzeniami schnie, a z włókien, które są czesane, powstaje przędza. Następnie z nici tka się płótno, a z niego szyje bieliznę. Po jakimś czasie bielizna niszczy się, trzeba ją łatać, a w końcu materiał zostaje zamieniony w papier, z którego powstają książki. Na końcu zniszczony papier trafia do kominka i wtedy daje ciepło. Dym palonego papieru unosi się do nieba.

Len we wszystkich tych rolach odkrywa, że jest szczęśliwy i cieszy się z tego, czym się staje. Mimo trudów, jakich doświadcza, za każdym razem czuje się potrzebny. Kolejne zmiany są dla niego naturalnymi etapami życia.

Len to krótki film animowany dla dzieci, wykonany techniką animacji malarskiej, jest ekranizacją baśni Hansa Christiana Andersena. To film o radości świata i radości poznawania samego siebie. To również metaforyczna opowieść o przemijaniu.

Możliwości wykorzystania filmu w edukacji „do filmu” i „przez film”

a. „do filmu”:

Animacja Len jest dobrym materiałem do tego, aby rozmawiać z uczniami na temat konstrukcji bohatera filmowego i sposobu prowadzenia narracji. Uczestnik zajęć musi uważnie podążać za opowiadaną historią, ponieważ protagonista zmienia swoją postać. Jego emocje podkreślane są poprzez operowanie kolorem. Jako że ewolucji bohatera przyglądamy się z bliska, ważne jest, aby uczeń rozumiał, jaką funkcję pełni zbliżenie jako środek wyrazu wykorzystywany w tworzeniu filmowej opowieści. Możemy również porozmawiać z uczniami o tradycyjnych technikach animacji, wymieniając materiały wykorzystywane do jej tworzenia: klocki, kukiełki, wycinanki, namalowane obrazy, plastelina, piasek.

Być może uczniowie rozpoznają Jerzego Stuhra – popularnego aktora, także dubbingowego (postać osła w filmie Shrek), który podkłada głos w animacji Len. Warto porozmawiać z uczniami o tym, czym jest dubbing i na czym polega praca aktora dubbingowego.

b. „przez film”:

Analizując i interpretując z uczniami animację pt. Len, możemy poruszyć wiele tematów: radość życia, życiowe role człowieka, ból i cierpienie (które zawsze czemuś służy), życie i śmierć, przemijanie.

Możemy zadać uczniom m.in. takie pytania:

Dlaczego historia lnu rozpoczyna się i kończy kadrami, w których widoczne jest niebo?
Jak można scharakteryzować głównego bohatera filmu?
Dlaczego na początku tak trudno jest bohaterowi zaakceptować kolejne zmiany w jego życiu?
Czy bohater filmu jest smutny czy szczęśliwy? Dlaczego tak uważasz?

Rozmawiając o filmie, możemy też odwoływać się do doświadczeń uczniów:

Czy zawsze cieszysz się z tego, co spotyka cię w życiu?
Jak radzisz sobie ze smutnymi momentami w życiu?
Czy lubisz zmiany w swoim życiu?

Film może być również interesującym uzupełnieniem pracy z tekstem literackim H. Ch. Andersena.

Tematyka proponowanych ćwiczeń

Ćwiczenia, które uczeń może wykonać po obejrzeniu filmu, dotyczą kilku tematów.

Ćwiczenie 1.:

Bohater
Zainicjuj rozmowę z dziećmi na temat bohatera filmu Len. Zapytaj, jak jest pokazany w filmie? Dlaczego jego postać się zmienia? Uczniowie powinni opowiedzieć historię kolejnych przemian lnu. Bohater przechodzi przez etapy swojego cyklu życia, zmienia się również jego głos. Warto zwrócić uwagę na emocje, które podkreślone są poprzez zastosowaną kolorystykę postaci i jej otoczenia. Skąd wiemy, że len jest smutny? Jak pokazany jest len dumny? Jak pokazany jest len pyszny? Uczniowie mogą wykonać przed rozmową ćwiczenia w zakładce bohater.

Ćwiczenie 2.:

Historia
Film opowiada historię i warto, żeby uczniowie ją zrekonstruowali. Możemy poprosić o jej narysowanie za pomocą prostych rysunków (słońce, deszcz, nitka, materiał itp.). Uczniowie wykonują zadania w zakładce historia.

Ćwiczenie 3.:

Narrator
W filmie Len historię opowiada narrator wszechwiedzący. Głosu użycza mu aktor dubbingowy, wypowiadający również kwestie innych postaci – w taki sposób, by głos każdej postaci był charakterystyczny i różny od innych. Możemy z uczniami porozmawiać o pracy takiego aktora. Zadajemy pytania: Czego wymaga od aktora taka praca? Dlaczego aktor zmienia głos? Czy głosem można oddać różne nastroje i emocje bohatera? Uczniowie wykonują zadania w zakładce narrator.

Ćwiczenie 4.:

Zbliżenie
Przy okazji oglądania filmu Len warto więcej uwagi poświęcić na rozmowę o sposobie kadrowania. W filmie Len dominują zbliżenia. Zadajemy uczniom pytania, np.: Jaki fragment postaci lub przedmiotu pokazuje zbliżenie? Czego nie można pokazać w zbliżeniu? W filmie zastosowano również inne rodzaje kadrowania, np. detal, plan totalny. Co można, a czego nie można pokazać w takich planach?

Ćwiczenie 5.:

Kolor
W animacji Len kolor odgrywa ważną rolę. Możemy zadać uczniom pytania: Jaki kolor dominuje w filmie? Co jest niebieskie? Czy kolor niebieski ma różne odcienie? Co pokazuje ciemny odcień niebieskiego, a co jaśniejszy? Czy można za pomocą koloru pokazać emocje bohatera? W jaki sposób?
W filmie pojawia się kadr podzielony tęczą na dwie części. Pokazuje ciemne i jasne niebo. Można go wspólnie z dziećmi zinterpretować. Uczestnicy zajęć wykonują zadania w zakładce kolor.

Prosimy uczniów o wykonanie pracy plastycznej. Ich zadaniem jest namalowanie lub narysowanie bohatera filmu Len w konkretnym planie, np. detal, zbliżenie, plan totalny (jak na slajdzie piątym, na którym dwa pierwsze kadry przedstawiają pole lnu). Inną propozycją jest namalowanie tego samego bohatera w jakimś wybranym przez siebie stanie emocjonalnym. Prosimy uczniów, aby oddali emocje także za pomocą konkretnych kolorów.